Hoi allemaal,

Alweer veel te lang geleden dat ik mijn laatste blog postte. Hoog tijd voor een nieuwe dus! Ik ben hier nu twee weken en heb de afgelopen week eindelijk het gevoel gekregen dat ik mij hier echt thuis ga voelen. Ik weet nu een beetje de weg in de stad en mijn kamertje voelt ook echt als ‘mijn kamertje’. Hoewel ik ook aan een aantal dingen nog wel heel erg moet wennen. De HITTE bijvoorbeeld. Dat went namelijk echt niet. Hoewel het heerlijk is om te zonnen wanneer er een beetje afkoeling (zwembad) in de buurt is, is de zon wat minder prettig op momenten dat we moeten fietsen of op stage zijn. Gelukkig hebben we naast stage tijd zat om verkoeling te zoeken!

Sinds mijn vorige blog hebben we onwijs veel dingen meegemaakt. Ons huis bijvoorbeeld. In eerste instantie lijkt het (voor Surinaamse begrippen) een heel mooi huis. Maar het heeft zijn gebreken hoor.. 5 centimeter wateroverlast door een lek van de wasmachine, doorgeslagen zekeringen, het zonneluifel/dak dat eraf waait door een tropische storm, de Wi-Fi die regelmatig uitvalt, etc.

Maar naast de survival in ons huis, relaxen we ook veel. Al een aantal zwembaden opgezocht en regelmatig uit eten, jammiee! Daarnaast heb ik ook mijn 23^e verjaardag hier mogen vieren, en hoe!! Een huisgenootje was tegelijk met mij jarig dus het was het hele weekend feest! Taart, vlaggetjes en een ’partybus’ die als verassing geregeld was voor de jarigen.

Afgelopen vrijdag was het een nationale feestdag in Suriname: de dag van de Marrons. Dat hield in: kraampjes, muziek, eten en gezelligheid in de palmentuin en op het onafhankelijkheidsplein. Een soort stoppelhaene, maar dan in Surinaamse stijl haha!

Naast genieten ben ik ook nog naar stage geweest. Dit is op een grote basisschool in een wat minder luxe buurt van Suriname (de kogelgaten zitten in de ruiten). Op deze school zitten veel kinderen die problemen hebben in hun thuissituatie. Misbruik en mishandeling komt hier veel voor. Daarnaast leven deze kinderen buiten schooltijd veel op straat en hebben ouders weinig toezicht. Dit leidt tot concentratieproblemen en probleemgedrag op school. Het is aan ons als Nederlandse stagiaires om op deze school het schoolmaatschappelijk werk op te zetten. Zo kunnen kinderen bij ons aankloppen als ze hun verhaal kwijt willen. Ook gaan we hen begeleiden bij hun schoolwerk. Het bijzonder onderwijs kennen zie hier namelijk niet, dus zitten er ook kinderen in de klas die moeite hebben met leren of een beperking hebben zoals autisme bijvoorbeeld.

Op stage is het wel een beetje wennen aangezien ze een hele andere manier van benaderen hebben richting de kinderen. Ik schrok heel erg van de luide stem die alle juffen aannemen als ze tegen de leerlingen praten (schreeuwen). Ook zien we dat de leerkrachten de kinderen best hardhandig aanpakken wanneer het kind in hun ogen ‘stout’ is. Wel lastig hoor, om te zien dat er tegen zo’n klein dropje (zo noem ik de kinderen) wordt geschreeuwd alsof het een bank beroofd heeft. Een beetje aanpassen voor ons dus! Verder moet ik ook nog een beetje wennen aan de werkmentaliteit. De dag is eigenlijk een grote pauze met tussendoor even kleine bezigheid. Voor ons niet heel erg en ook wel een beetje begrijpelijk met de hitteJ

Groetjes aan iedereen in het herfstige Nederland!

Liefs,

Gerlinde